Rozdział 32. Wielki fart - czyli: odkrycie szpiega. [Uwaga, Natsu rzyga!]

 Noo cześć!
Wiem, że mam mega opóźnienie z rozdziałem, który w dodatku był pisany na szybko i nie jest w ogóle wciągający, tylko akcja idzie po łebkach, żeby tylko szybko uporać się z tą misją i przejść do powrotu do gildii.
Cóż, wątpię, żeby Was to do końca usatysfakcjonowało, ale w tej chwili naprawdę nie mam weny i czasu, żeby cokolwiek lepszego stworzyć.
Do tego nie mam pojęcia, kiedy dodam coś nowego, mam teraz od groma zajęć i niewiele wolnych chwil dla siebie.

Zbliżał się wieczór. Wiekopomna chwila. To dziś, za kilka minut, mieliśmy z Natsu zdemaskować szpiega. Zacznijmy jednak od początku. Nie wypada pomijać tak pasjonującej opowieści, jak ta, którą za moment Was uraczę.
Z samego rana ja i Natsu udaliśmy się do swoich stanowisk pracy, po uprzednim obmyśleniu planu. Wiedzieliśmy, że nie zobaczymy się aż do południa, do pory obiadowej.
Gadałem z kucharzem, dalej tylko podając mu potrzebne rzeczy. Wiecie, nie brałem się za gotowanie, bo nie chciałem otruć wszystkich moimi „potrawami”. Kiedyś Laxus i Natsu rzygali dalej, niż widzieli, po zjedzeniu mojej jajecznicy. Do tej pory nie wiem, co zrobiłem źle. Przecież dodaje się do niej czasami truskawek, prawda? A może jednak nie? Nie wiem! Nie znam się na tym!
- Wiesz, czym zajmuje się dziś szef? – zacząłem, niby od niechcenia. – Zdradził mi w tajemnicy, że realizuje swój najnowszy projekt. Gadające Barbie i Ken z przyrodzeniem to będzie hit na rynku!
Wyszczerzyłem zęby, udając entuzjazm.
- Tylko wiesz, nie mów nikomu. Obiecałem, że się nie wygadam, ale po prostu musiałem się z kimś podzielić tą informacją.
- No co ty?! Nikomu nie powiem, możesz być spokojny!
Pułapka została zastawiona. Każdemu z pracowników mieliśmy z Natsu wcisnąć inną bajeczkę. Byliśmy pewni, że jeszcze tego samego dnia wyda się, kto szpieguje dla konkurencji.
W porze obiadowej zdołałem z Natsu wymienić tylko kilka zdań. Musieliśmy pilnować, żeby pracownicy nie rozmawiali ze sobą o fałszywych projektach, które im podsunęliśmy. Pozostało nam czekać do wieczora.
***
Wieczorem zaproponowałem, żebyśmy całą służbą spotkali się w sypialni mojej i Natsu i „lepiej się poznali”, co miało oczywiście polegać na schlaniu się do nieprzytomności. Trzeba coś z tego mieć, a co!
Teraz właśnie siedzieliśmy w grupie i czekaliśmy na rozwój akcji. Było coraz bliżej poznania prawdy. Wiem, fascynującą historię wam opowiedziałem. Było w niej tak wiele akcji i emocji!
Ciąg dalszy nastąpi.
…
No dobra, właśnie następuje. Chlaliśmy równo. W pewnej chwili z różowowłosym tak się zapędziliśmy, że zapomnieliśmy, po co właściwie tam jesteśmy. Zaczęliśmy się całować, co chyba wprawiło w szok pozostałych. Nagle zamilkli, więc szło się domyślić, że takie widoki rzadko się im zdarzały.
- Jesteście parą? – zapytała Evanlyn, po dłuższej chwili milczenia.
- Tak – przyznałem, wzruszając ramionami, a mój chłopak leciutko się speszył.
- Geje, geje wszędzie! – oburzył się Lui, ale każdy miał na niego, za przeproszeniem, wyjebane.
Po obaleniu kolejnej flaszki, do pomieszczenia wpadł szefuncio. Popatrzyliśmy na niego z niemałym WTF, wymalowanym na twarzach. Wtedy przypomniałem sobie, że przecież jesteśmy na misji, a ja straciłem czujność. Szlag. Gorączkowo próbowałem sobie przypomnieć, czy coś przegapiłem, albo czy powiedziałem o jedno słowo za dużo.
- Kto był takim kretynem i podał fałszywy projekt tym idiotom z innej firmy? – Szef patrzył na każdego z osobna, ledwo powstrzymując uśmiech.
Wstałem, a Natsu zaraz po mnie.
- Aaale że, przepraszam, jaki projekt? – zapytał Natsu. Już lekko plątał mu się język.
- Ken z przyrodzeniem i gadające Barbie? Pomysłowe. Wiem, że to ktoś z was wymyślił tą głupotę i przekazał dalej. Nie zwracam się tu do magów z gildii, których zatrudniłem specjalnie do tej roboty. Mądrze to wymyśliliście. – Pochwalił nas.
Poczułem się dumny, gdyż to był mój pomysł. Tak, właśnie! Mój i tylko mój! Jednak czasami myślę, jest jeszcze szansa na uratowanie mojego mózgu od zardzewienia.
- W takim razie Pete to powiedział. – Wskazałem palcem na kucharza, który patrzył na mnie jak na skończonego kretyna.
- Nie prawda, bo Hiro. Umówiliśmy się, że jemu to powiem – zaprotestował Natsu.
No pięknie. Problemo na horyzoncie, help me! Strzeliłem poker face’a, bo rzeczywiście tak było. Szybko zagrodziłem dostęp do okna, a Natsu zatarasował drzwi swoim ciałem. Było dwóch podejrzanych i jak na razie żaden nie wykazywał się nerwowością, typową dla takich oskarżeń.
- To jakieś brednie – mruknął Hiro, wyraźnie oburzony. Pete potaknął skinięciem głowy.
- To pomówienia! Oskarża pan jednych ze swoich zaufanych pracowników o zdradę?! – Lui po raz kolejny się oburzył.
- Lui, faktem jest, że przez ostatni miesiąc ktoś stale wykradał moje projekty i dawał je konkurencji. Zatrudniłem Natsu i Graya, żeby pomogli mi odkryć, kim jest ta osoba. A teraz mamy dwóch podejrzanych. Przyznajcie się lepiej, albo każę aresztować was obu.
Zapadła cisza. Hiro stał, niewzruszony, jakby nic nie mogło mu zaszkodzić.
- Nikt mi nic nie udowodni! – krzyknął Pete, coraz bardziej czerwony na twarzy, po czym porwał ze stolika pustą butelkę po wódce i rzucił nią w szefuncia. Natsu zareagował natychmiast i powalił pracodawcę na ziemię, inaczej ten dostałby nią w łeb.
Pete na swoich krótkich nóżkach wybiegł na korytarz i pognał schodami w dół, na łeb na szyję.
Natychmiast pobiegłem za nią, odruchowo zamrażając schody i podłogę na niższym piętrze. Kucharz pośliznął się na śliskiej powierzchni i z hukiem stoczył się ze schodów. Zanim zdążył się pozbierać, już byłem przy nim.
- Wiesz, chłopie… Nawet cię lubiłem. Ciekawe, czy w więzieniu też cię polubią – powiedziałem, z udawanym żalem.
***
Kiedy Pete siedział już sobie spokojnie w radiowozie, uderzyliśmy w melanż. Nasz pracodawca zapłacił nam wyższą stawkę, niż zamierzał (olaboga, starczy kasy na zorganizowanie całego wesela, albo i dwóch!), poza tym podarował nam całą ciężarówkę wódki. Naszej radości nie było granic. Daliśmy temu upust w nocy, w łóżku.
Następnego dnia rano Natsu wstał z wielkim bólem dupy. W dodatku musiał wytrzymać kilkugodzinną jazdę ciężarówką. Oczywiście obrzygał mi całe spodnie (które zaginęły w tajemniczych okolicznościach chwilę później), przednią szybę i jeszcze wycieraczkę pod moimi nogami. Myślałem, że Hiro, który nas odwoził, zaraz też coś obrzyga, ale na szczęście zachował stoicki spokój i popsikał wszystko ambipurem (lol xD). Co dziwne, zamiast rzygami, waliło cytryną. Kiedy to wszystko tak poszło naprzód? Czuję się jak człowiek z epoki kamienia łupanego, odkąd mieszkamy w Bazie.
Wreszcie, po kilku męczących godzinach jazdy, dotarliśmy na miejsce. Wyskoczyłem z samochodu, wlokąc za sobą Natsu. Hiro poszedł z buta na dworzec, żeby złapać jakiś pociąg do Alitas. Wbiłem do gildii, zostawiając biednego różowowłosego na schodach, żeby trochę doszedł do siebie.
- Wróciliśmy! – krzyknąłem, szczerząc zęby w uśmiechu.
Mina natychmiast mi zrzedła. To, co tam zastałem… to istny koszmar.


Jeśli macie jakieś pytania, to zapraszam: http://ask.fm.Misuzu187  lub gg: 924900 (tam jestem często, w miarę możliwości)
~Kusakabe.

P.S. Zapomniałam dodać, że ustawiłam opcję komentarzy anonimowych. Wcześniej coś się przestawiło i dlatego nie można było komentować z anonima. Przepraszam za problemy. ^^"