Rozdział 28. Daremne próby - czyli: Gray i Natsu czasowo niedostępni, proszę zadzwonić później.

Siemkaaa! Powracam z kolejnym rozdziałem, nie jest zbyt długi i w sumie niewiele się dzieje. ;3
Mam jednak nadzieję, że aż tak was nie zawiodę tym, co za chwilę - być może - przeczytacie. xD

Podziękowania za nowy wygląd bloga należą się mojej kochanej Asi (a'la Kise), która poświęciła swój cenny czas, aby go poprawić. Dziękuję jeszcze raz, kochana! <3 <3 <3

Dziękuję też wszystkim za komentarze, które naprawdę mnie motywują.<3

Koniec ględzenia, na koniec dodam coś jeszcze ;D




Przeżyłem kolejny szok. Tego dnia było ich już zdecydowanie za wiele. Tym razem jednak to było przegięcie. Moje biedne serce nie zniesie następnych mini-zawałów.
- Gray? Słyszałeś, co powiedziałem? Wyglądasz, jakbyś zaraz miał kopnąć w kalendarz – usłyszałem głos Natsu. Był wyraźnie zmartwiony, cała radość w jednej sekundzie zniknęła z jego twarzy.
- Słyszałem. Pogadamy o tym później, dobrze? Jakoś źle się poczułem – poskarżyłem się i opadłem na podłogę w progu.
***
Wokół mnie panowała ogólna radość, wszyscy pili zdrowie przyszłej młodej pary oraz ich jeszcze nienarodzonego dziecka. Ja niestety dalej tkwiłem w odrętwieniu, spowodowanym dziwnością tego dnia, który niestety nadal się nie skończył.
Po jakiejś godzinie przyszło mi do głowy, że skoro Jellal to mój przyjaciel, a Erza przyjaciółka, to wypadałoby zebrać się w sobie i im pogratulować. Wstałem więc i – zgarniając Natsu po drodze – ruszyłem w stronę zakochanych gołąbków.
- No, gratulacje. – Wyszczerzyłem głupkowato zęby w uśmiechu.
- Gray, stary! Wszędzie cię szukałem! – Jellal klepnął mnie po plecach, uradowany.
Zachowywał się tak, jakby ktoś mu dosypał oranżadki w proszku do napoju bezalkoholowego. Albo po prostu Cana podmieniła mu butelki, co w sumie byłoby w jej stylu.
- Chcemy, żebyś był świadkiem na naszym ślubie. – Erza posłała mi promienny uśmiech, co od razu zaliczyłem do Wielkich Dziwów tego dnia.
Zresztą, to, że mam być świadkiem, również.
- Eeee, ja? A nie boicie się, że zgubię garnitur? – mruknąłem, drapiąc się po głowie, nieco speszony.
- Spoko, ten ślub nie będzie normalny, więc możesz go gubić. – Zaśmiał się Jellal. Po chwili dostrzegł stojącego za mną Natsu i pokazał na niego palcem. – Natsu! Ty będziesz świadkową! – krzyknął, wzbudzając tym zainteresowanie osób znajdujących się najbliżej nas.
- Eeeech? – wyrzuciłem z siebie. Jak facet może być świadkową?
- Taaaak! – pisnął Dragneel i zaczął biegać wokół mnie jak – nie przymierzając - pojeb.
Dobra, jak jeszcze coś się dziś zdarzy, to idę się wpierdolić do tej wielkiej dziury, w której kiedyś tkwiłem jak debil. Poważnie. Jeszcze powiem Freedowi, żeby mnie zasypał żywcem, czy coś.
***
Kiedy każdy był już tak nawalony, że nie mógł chodzić - co skończyło się tym, że większość zasnęła tam, gdzie wcześniej stała – wróciłem do pokoju z zamiarem wypoczęcia. Niestety, nie było mi to dane, gdyż czekał na mnie Natsu.
- Gray… chciałbym porozmawiać o tym, co wcześniej ci powiedziałem… - mruknął cicho, cały zarumieniony.
Z początku nie ogarnąłem, o co mu chodzi, więc tylko gapiłem się na niego jak na debila.
- No wiesz, o dziecku. – Machnął ręką, zniecierpliwiony.
A. O to mu chodzi. Wizja małego bachorka, którego musiałbym niańczyć, była dość… przerażająca. Jak się z tego wymigać? Jeden prosty powód, dla którego nie możemy mieć dzieci. Jeden, jedyny.
Zastanawiałem się gorączkowo, aż w końcu coś zaświtało w moim pustym łbie i palnąłem się otwartą dłonią w czoło. Kurwa, przecież to jasne!
- Natsu, skarbie… Bardzo bym chciał, ale my nie możemy mieć dzieci – odpowiedziałem spokojnie, siadając obok niego na posłaniu.
- Dlaczego? – W jego oczach dostrzegłem łzy, więc wziąłem go za rękę i zacząłem ją gładzić kciukiem.
Czy on serio jest tak głupi, czy tylko udaje?
- To kobiety je rodzą. A my jesteśmy facetami. Co za tym idzie, nici z dzieciaka – wyjaśniłem mu uprzejmie, chociaż miałem ochotę wybuchnąć śmiechem.
- Ale… ale… - Wyraźnie posmutniał.
Czy on serio myślał, że może urodzić dzieciaka? Jeśli tak, to jeszcze bardziej zwątpię w jego inteligencję. O ile da się bardziej… Mniejsza.
- Spróbujmy, proszę! – Podniósł głowę i z uporem popatrzył mi w oczy.
Jeśli to była zachęta do seksu, no to mu się udało. Niech sobie myśli, że może zajść w ciążę. Mam tylko nadzieję, że mu ta mania przejdzie.
- Kochanie, już nie raz uprawialiśmy seks bez zabezpieczeń. – Zaśmiałem się w duchu. – Gdyby było nam dane mieć dziecko, już byśmy je mieli. Jednak, nie mogę patrzeć na twoją smutną minkę, dlatego możemy się starać.
No, to teraz będę miał zapewnione zaspokojenie seksualne przynajmniej raz dziennie! Jestem w niebie.
Głupie rojenia Natsu, że może zajść w ciążę, się do czegoś przydają.
Pisnął, zachwycony i rzucił się na mnie, przewracając na łóżko. Sekundę później poczułem jego wargi na swoich, a kiedy rozchyliłem usta, natychmiast to wykorzystał, wpychając do nich swój języczek.  Nie pozostałem mu dłużny i już po chwili całkowicie pochłonęły nas namiętne pocałunki. Poczułem się pijany, kiedy wciąż na nowo kosztowałem jego ust. Tak bardzo mi go brakowało, że pozwoliłem mu przejąć inicjatywę. Oczywiście w ostatecznym rozrachunku to on wyląduje na dole, inaczej być nie może.
***
Gorąco.
Kolejna fala ciepła przenika mnie całego.
Metaliczny smak krwi, płynącej z twej przegryzionej wargi.
To jest coś.
Jęczysz pode mną, wbijając paznokcie w moje plecy.
Kolejny dreszcz rozkoszy.
Jesteś jak narkotyk. Kiedy raz się ciebie posmakuje, ciągle chce się więcej.
Tęskniłem, wiesz?
Przyspieszam ruchy, a twoje jęki rozchodzą się po całym pomieszczeniu, raz głośniejsze, a raz cichsze.
Uśmiechasz się. Obaj się uśmiechamy.
Nasze ciała już dawno odnalazły wspólny rytm. Czerpiemy jak największą przyjemność z tego, co robimy.
Malinki, pokrywające nasze ciała, oraz pomniejsze siniaki i zadrapania są tego potwierdzeniem.
Wreszcie dochodzisz, spuszczając się na swój i mój brzuch.
Za to ja osiągam spełnienie w twoim wnętrzu.
Dyszymy ciężko, próbując uspokoić oddechy. Opuszczam twoje ciało, jednak jeszcze przez długie sekundy patrzymy w swoje oczy.
Dalej się uśmiechając.
- Kocham cię, Gray – szepczesz, gładząc mnie po policzku wnętrzem dłoni.
Jesteś taki piękny.
- Ja ciebie też, Natsu. I zawsze będę kochać – odparłem, po raz kolejny całując twe usta.
Nie możemy się powstrzymać. Robimy to jeszcze raz. Wciąż od nowa i od nowa.
I znowu padają te słowa. Słowa, których nie powinno się nadużywać.
Kocham Cię.



No, mam nadzieję, że końcówka nie była taka tragiczna? Nie chciało mi się rozpisywać - przyznam się bez bicia xD
~Kusakabe.