Rozdział 27. Szok za szokiem - czyli: olaboga, zabierzcie mnie stąd!

No witajcie!
Chciałabym podziękować wszystkim za komentarze, które naprawdę motywują mnie do działania i cieszę się, że pojawia się ich tak wiele <3
Mam nadzieję, że niedługo pojawi się jeszcze więcej! ;3
*łudzi się, że tak będzie*

Nie przedłużając...
Czytajcie, jeśli odczuwacie taką potrzebę! ;D

Z pamiętnika zjeba
Ten dzień był chyba najdziwniejszym dniem w moim życiu. A uwierzcie mi, zdarzało się takich wiele.
Zacznijmy jednak od początku…
Obudziłem się przed południem z dziwnym wrażeniem, że coś jest nie tak. Obróciłem się na bok i popatrzyłem na spokojną twarz Natsu. Jeszcze spał.
- Słodko – wymruczałem i przejechałem dłonią po jego policzku. Na którym było coś mokrego.
Kurwa. Obślinił się. Skrzywiłem się i wytarłem rękę o koszulkę różowowłosego.
Westchnąłem cicho i już miałem wstawać, kiedy nagle na skos od nas dostrzegłem jakiś ruch. Poderwałem się z miejsca i rzuciłem okiem na intruza.
Janusz. W samych gaciach.
- Aaaa, wypaliło mi oczy! – wydarłem się, na co Natsu spadł z łóżka, przestraszony.
- Kurwa, Gray… Nie drzyj tej mordy, bo jak cię w nią trzasnę, to ci się odwróci w stronę dupy – warknął, podnosząc się z gleby. Zaraz jednak dostrzegł powód mojego darcia. - Kto go tu, do jasnej ciasnej, wpuścił?! – Zdenerwował się.
- Muszę was obserwować, kochaniutki! Topię tak swoje smutki! – odparł niezrażony niczym „lekarz”.
- Gówno mnie obchodzą twoje smutki, masz LECZYĆ, a nie śledzić MOJEGO chłopaka! – Natsu skrzyżował ręce na piersi. Wyraźnie starał się unikać patrzenia na prawie nagiego faceta, zresztą się mu nie dziwię, bo sam też wolałem nie kierować tam wzroku.
Faktem było, że Janusz do najmłodszych i najbardziej urodziwych osób nie należał, do tego miał dziwaczny gust, jeśli chodzi o ciuchy. Nawet ja – choć nie jestem normalny – nie założyłbym pieluchy, moherowego beretu i peleryny Supermana. 
… No dobra, może beret bym założył, tak dla beki. Przyznam się bez bicia.
Janusz wstał gwałtownie z miejsca.
- Dziś opijamy smutki, dopóki nie zabraknie wódki – powiedział płaczliwym tonem i szybko wybiegł z pokoju, jakby mu sam Szatan po piętach deptał. Patrzyliśmy za nim w milczeniu, z niewielkim WTF wymalowanym na twarzach.
Dobra. To było dziwne.
- Nie sądzisz, że on ma jakiś problem? – zapytałem, przygryzając wargę.
- Ta, ma. Ze sobą – burknął Dragneel, opadając na łóżko obok mnie.
Widziałem, że chłopak jest nieco zazdrosny, kiedy w grę wchodził Pan Wspaniały. Ten ziom działał mu na nerwy znacznie bardziej, niż pozostałym osobom, wliczając w to mnie. Ale jak Natsu mógł w ogóle myśleć, że ten pojebany gościu odbije mnie jemu? To chore. Aż się wzdrygnąłem na samą myśl. Jednakże ta zazdrość była miła, nie zaprzeczę.
- Odpuśćmy już ten temat. – Westchnąłem, przeciągając się. Chciałem wstać, ale silne ramiona Natsu mi na to nie pozwoliły.
- Daj chociaż buzi. – Popatrzył na mnie proszącym wzrokiem.
Nie mogłem odmówić. Zaśmiałem się cicho i pochyliłem nad nim, łącząc nasze usta w dość natarczywym pocałunku, który zaraz znacznie się pogłębił.
Po kilku minutach, które zdawały się być wiecznością, poczułem palącą potrzebę, aby udać się w ustronne miejsce. Oderwałem się więc od Salamandra, dość niechętnie.
- Zaraz wracam, nigdzie nie uciekaj. – Mrugnąłem do niego i pognałem do Świątyni Myślenia (czytajcie: toalety).
Oczywiście natknąłem się na kolejkę, w której stał Freed.
- Wolne? – zapytałem, bo wiedziałem, że on tu stoi nawet wtedy, kiedy nikogo nie ma w środku. Taki tam zwyczaj, czy coś.
- Nie. Erza siedzi i rzyga. Znowu – mruknął, przerzucając stronę gazety. Dalej czytał to gówno. Ileż można?
- Jak to: znowu? Zatruła się czymś? – Zdziwiłem się nieco. Takie słabostki były u Tytanii czymś nowym.
Wcale by mnie nie zaskoczyło, gdyby taka Cana na okrągło wymiotowała, po spożyciu zbyt wielkiej ilości trunku.
- No… znowu. Tak już jest od kilku dni. – Wzruszył tylko ramionami, po czym ziewnął przeciągle.
Już miałem odpowiedzieć, kiedy drzwi od łazienki otworzyły się z hukiem, a zza nich wyłoniła się zmarnowana Erza. Była blada i wyglądała, jakby zaraz miała puścić pawia na mnie, więc dla bezpieczeństwa odsunąłem się nieco. Wyminęła mnie bez słowa, kierując się ku kuchni.
- Jellal, jedziemy do szpitala – usłyszałem jeszcze, zanim zamknęły się za nią drzwi.
To jeszcze bardziej mnie zaskoczyło, ale wolałem się nie odzywać. Niczym ninja dopadłem do drzwi, wciskając się w kolejkę przed Freeda, co spotkało się z jego ogromnym oburzeniem.
***
Kiedy wróciłem, Natsu czytał jakąś książkę. Akurat to nie wywołało szoku, ponieważ już kilka razy widziałem go pogrążonego w lekturze.
- Co czytasz? – spytałem, chociaż tak naprawdę nurtowały mnie inne pytania, a mianowicie: o co chodziło z Erzą? I z Januszem?  
- Poradnik dla młodej mamy, jak radzić sobie z dzieckiem. Znalazłem to ostatnio w rzeczach Jellala – odpowiedział, chłonąc z zapałem każde słowo z książki.
- Ech? Po co to Jellal’owi? – Popatrzyłem na niego z małym WTF.
- Nie wiem, może ktoś sobie zrobił z niego jaja i mu podrzucił. – Wzruszył ramionami robiąc minę pod tytułem: „jak jeszcze raz mi przerwiesz, to cię zapierdolę krzesłem”.
Uciszyłem się więc i postanowiłem wykorzystać czas wolny od Natsu kręcąc się po gildii. Lepsze to, niż siedzenie i gapienie się w sufit.
Podążyłem do salonu, w którym zawsze się zbieraliśmy i dołączyłem do Laxusa, który siedział, przyglądając się swoim paznokciom. Czyli pełen standard, nic nowego.
- Jak żyjesz? – zapytałem, rozsiadając się wygodniej na krześle.
- Normalnie – odpowiedział, posyłając mi dziwaczne spojrzenie.
Chyba pomyślał, że do niego zarywam, czy coś. Dobre sobie! Pff. Wzruszyłem ramionami. Siedzieliśmy w ciszy przez dobre dwadzieścia minut, aż wreszcie postanowiłem, że jednak wrócę do Natsu.
Tak też zrobiłem. Nawet nie zauważył mojego przybycia, albo po prostu mnie zignorował. Z wypiekami na twarzy wciąż wlepiał gały w książkę.
Otrząsnął się dopiero wtedy, kiedy do pokoju wbił się Janusz z litrem wódki w ręce.
- Przyjemne z pożytecznym połączymy, jednocześnie wypijemy i Gray’a wyleczmy! – krzyknął już od progu, zamykając za sobą drzwi.
- Znowu ty? – jęknął Dragneel, strzelając sobie facebooka (tak, twarzoksiążkę).  Kiedy jednak zobaczył flaszkę, natychmiastowo zmienił podejście.
- Reakcję na alkohol zbadamy, wirusowi wódką pomachamy.
Zaśmiałem się, gdy wyciągnął z kieszeni trzy czyściutkie kieliszki. Od razu nalał do nich trunku i podał je nam.
- Zdrowie, zacni przyjaciele, aby było go zawsze wiele!
Wypiliśmy to, lekko się krzywiąc. Bardziej mi to zalatywało pod spirytus, niż pod wódkę, no ale cóż. Wypije się i to.
***
Po obaleniu prawie całej flaszki przekonaliśmy się, że Janusz ma naprawdę słabą banię.
- Zdradzę wam sekret, ale nikomu nie mówcie – odezwał się całkiem normalnie, choć trochę seplenił z powodu nadmiaru alkoholu w organizmie. – Te rymy to tylko dla zmyłki. Po prostu je lubię. Ale czasami jest mi za ciężko ich używać – dokończył i podrapał się po nosie.
Gapiliśmy się na niego, nieco zbici z tropu. A to ci dopiero! Słyszeć, jak Pan Wspaniały gada bez rymów… Łoo, to chyba sen jest.
- Do tego, jestem o was strasznie zazdrosny. Dlatego cały czas za wami łażę – rozgadał się, nie dając żadnemu z nas dojść do słowa. Czknął głośno. – Kiedy byłem w waszym wieku też spotkałem miłość swego życia, Stefan się zwał. Byliśmy razem, ale wreszcie Stefan stwierdził, że to nie to. Faceci go już nie kręcą. To było dla mnie zbyt wielkim szokiem. I zmieniłem się w Janusza Wspaniałego. Mam nadzieję, że was nie spotka nic takiego. – Ostatnie zdanie wymamrotał, a po chwili już spał.
Spojrzeliśmy z Natsu po sobie, dalej zszokowani. Takich rewelacji żaden z nas się nie spodziewał.
- Czy on mówił bez rymów? – zapytał mnie Natsu po dłuższej chwili.
Pokiwałem tylko głową.
- Wyjaśniło się też, czemu nam przeszkadzał. Widocznie chciał sprawdzić, czy my wytrzymamy w tym związku i jesteśmy pewni swojej orientacji – powiedziałem w zamyśleniu.
Tak, czasami jeszcze zdarza mi się myśleć. Toż to cud!
Zanim zdążyłem się nad tym dogłębniej zastanowić, wparował Jellal i kazał nam iść za nim do salonu, gdzie już czekała cała gildia. Szeptali między sobą gorączkowo, zastanawiając się nad powodem, dla którego zostali tu wezwani. Sam też byłem ciekaw, o co się rozchodzi.
Na środku pokoju stała Erza, a chwilę później dołączył do niej też Jellal. Spojrzeli po sobie i uśmiechnęli się szeroko.
- Mamy wam coś ważnego do zakomunikowania – odezwał się Jellal radosnym tonem.
Głosy umilkły, ciekawość zwyciężyła.
- Bierzemy ślub – dokończył, łapiąc zarumienioną Scarlet za rękę.
Rozległy się okrzyki zdumienia i radości. Mi szczęka opadła do samej podłogi, zaś Natsu pisnął jak mała dziewczynka, uradowany.
To chyba jakieś jaja są. Jesteśmy w ukrytej kamerze? Czyżby nas wkręcali? Jednak nie wyglądało na to.
- O staaaary – wydusiłem z siebie, zszokowany.
A to jeszcze nie koniec niespodzianek.
- Mamy jeszcze jedną wiadomość! – krzyknęła Tytania, chcąc uciszyć tym pozostałych, co oczywiście jej się udało. – Jestem w ciąży. Ja i Jellal będziemy mieli dziecko.
Żecokurwaproszę? W tamtej chwili poczułem, że jestem blisko zawału. Kolejny malutki bachorek w gildii… W tej ciasnocie… Nie, ja tego nie przeżyję. Tak bardzo nie znoszę dzieci, a teraz mnie pokarało tym, że pewnie będę musiał pomagać Jellal’owi w opiece nad małą szkaradą, gdy się już urodzi.
Rozległy się kolejne piski zachwytu. Dziwne, że nikt nie wyraził swojej dezaprobaty. Ale chwila… to dziecko ERZY. Pewnie każdy się boi. Ja też powinienem. Jeszcze by mnie zabiła za choćby jedno złe słowo na temat dzieciaka.
- Gray – usłyszałem głos Natsu, więc odwróciłem się w jego stronę. Patrzył na mnie rozpromienionymi oczami, był cały zarumieniony. Wyraźnie szczęśliwy. – Chcę mieć z tobą dziecko.


HAHAHAHA. XD To mój komentarz odnośnie powyższego xD
~Kusakabe.