Rozdział 20. Rozpacz - czyli: "dobrze, że nie wiesz, co u mnie, co pękłoby Ci serce" ~

Znów krótko, no ale bywa. :D Dziś bardzo mało humoru, bo trzeba się wczuć w dramatejszyn sytuejszyn. Huehue, nie wiem, kiedy następna notka. ~

Obudził mnie dziwny hałas i twarda ziemia pod plecami. Co jest, kurwa? Przecież nic nie piłem, więc dlaczego… Jebać to. Chyba lunatykuję. Otworzyłem oczy i zobaczyłem nad sobą mordę Jellala. Rozejrzałem się ostrożnie dookoła – byliśmy w lesie, w pobliżu dołu, który skubaniec wykopał.
- Stary…? Czy ty mnie porwałeś? – zapytałem, krzyżując ręce na piersi i mierząc go wzrokiem pod tytułem: „ja wiem wszystko, a ty jesteś idiotą jeśli myślałeś, że się nie domyślę” (muszę wymyślić jakąś krótszą nazwę, zamotać się idzie).
- Pojebało cię do końca? Po co miałbym cię porywać? – Zrobił głupią minę.
- Nie wiem, to ty tu jesteś geniuszem zbrodni!
Strzelił klasycznego facepalma, po czym postawił mnie na równe nogi i pociągnął za sobą, każąc trzymać mordę na kłódkę. Jako że nie miałem siły się odzywać – spełniłem polecenie. W normalnych warunkach coś bym mu pocisnął, ale moja cięta riposta poszła się jebać z murzynami. Albo z kucykami pony, jedno z dwojga.
W pewnej chwili niebieskowłosy zatrzymał się i kazał mi popatrzeć za krzaczka. Z wielkim WTF zbliżyłem mordę do zieleninki i spróbowałem coś wypatrzeć poprzez gąszcz gałęzi. A to, co zobaczyłem wcale nie było fajne. Gajeel przyciskał Natsu do drzewa i wyglądało mi na to, że się całują. Widziałem tylko kawałek lewego boku mojego byłego chłopaka – nie wyglądał, jakby jakoś specjalnie się opierał temu frajerowi.
- Przykro mi – szepnął Niebieski, rzucając mi smutne spojrzenia.
No nie, tylko współczucia mi brakowało w tym momencie.   Nie dość, że moje serce pękło na jakiś tryliard kawałków i nawet kropelka go teraz nie sklei, to jeszcze ten mi tu będzie współczuł? Takiego chuja! Wypadłem z krzaków niczym ninja i dopadłem do tamtej dwójki, powalając Gajeela na ziemię. Wyjebałem mu z pięści w mordę i wstałem, wkurzony i roztrzęsiony. Natsu patrzył na mnie nieco zszokowany.
- A więc to był prawdziwy powód zerwania – rzekłem, głosem przepełnionym gniewem i bólem. Zacisnąłem pięści.
- Nie! Gray, to nie tak… - zaczął, ruszając w moją stronę.
- Taak? To niby jak? – Zaśmiałem się, ale nie było w tym śmiechu wesołej nuty.
- Ja nic do niego nie czuję, tłumaczyłem mu to, ale się do mnie przywalił. Nic mnie nie łączy z Gajeel’em! – Spojrzał na mnie błagalnie.
- Teraz tak mówisz, co? – wtrącił się Żelazny, podnosząc dupę z ziemi. – A wcześniej błagałeś, żebym cię wziął pod drzewem. Już nie pamiętasz, jak mówiłaś, że tylko szukałeś wymówki, żeby zerwać z tą ciotą i poczuć w sobie i przy sobie prawdziwego mężczyznę? – Na jego twarzy wykwitł drwiący uśmieszek, który natychmiast zapragnąłem zetrzeć. Tego było za wiele.
- Nie chcę was już nigdy więcej widzieć na oczy – wysyczałem przez zaciśnięte zęby i ruszyłem szybkim krokiem w drogę powrotną, a zaraz za mną Jellal, niczym cień – się przyjebał jak rzep do psiego ogona.
Dragneel pobiegł za nami w ostatniej próbie przekonania mnie, że Gajeel kłamie, ale odepchnąłem go od siebie tak, że się wyjebał. Przyspieszyliśmy kroku i już po kilku minutach byłem z powrotem w moim igloo. Jell wszedł za mną.
Dopiero teraz gniew wyparował, a jego miejsce zajął cholerny ból. Jakbym zaraz miał zawału dostać, czy czegoś tam w ten deseń… Opadłem bez sił na prowizoryczne łóżko, chowając mordkę w dłoniach.
- Happy przyleciał do mnie drąc się, żebym cię sprowadził, bo Gajeel dostawia się do Natsu, ale spałeś jak zabity i musiałem cię nieść – odezwał się mój towarzysz (kto go tu zapraszał w ogóle?). – Tak na marginesie, mógłbyś zrzucić parę kilo.
- Po co Happy to zrobił? Żebym zobaczył, że ten osobnik nie był wobec mnie fair? – Przetarłem oczy palcami. Nie mogłem nawet wymówić imienia Smoczego Zabójcy, nie przechodziło mi przez gardło.
- Nie wiem, wyglądał jakby mu ktoś zajebał cegłą i ledwo go zrozumiałem.
- Jellal. On dostał cegłą. – Spojrzałem na niego z politowaniem.
- To wszystko wyjaśnia.
Zapadła cisza, przerywana tylko jego głośnymi westchnieniami. Nie miałem siły nic mówić, obezwładnił mnie ból.
Naprawdę chcesz zostać sam, opuścić gildię? – zadźwięczały mi w głowie słowa Lucy. Wstałem.
- Jellal. Wracam do Magnolii – rzekłem, pewien słuszności tej decyzji.
- Nie będę cię zatrzymywał. Idź, zawiadomię wszystkich, oczywiście nie zdradzając powodu nikomu poza Mistrzem – odparł i też się podniósł. Położył mi rękę na ramieniu, przyglądając się mi z powagą. – Trzymaj się. I wróć, kiedy będziesz gotów.
Pokiwałem głową. Nagle chłopak się zaśmiał.
- Z czego się cieszysz? – spytałem, unosząc brew do góry w geście zdziwienia.
- Bo tylko pedał daje sobie trzymać rękę na ramieniu. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Mógłby je umyć, tak swoją drogą.  
- … Ja jestem pedałem – przypomniałem mu.
Strzelił poker face’a, przytulił mnie na pożegnanie, wręczył kompas (aż mi pociekła łezka wzruszenia, wie, że bym się bez niego zgubił) i wyszedł. Spakowałem swój skromny dobytek i ruszyłem w stronę miasta.
Przystanąłem na skraju lasu i odwróciłem się.
Żegnaj, bazo. Żegnajcie, ziomki. Jeszcze się zobaczymy. Na razie muszę się ogarnąć, a kiedy to się stanie – wrócę. A wtedy już się mnie nie pozbędziecie! Buhahahaha!
Z uśmiechem szaleńca na ustach, poszedłem w dalszą drogę.

Ale zjebałam XDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDD
~Misuzu.