Rozdział 19. Zjebałem - czyli: mam talent do tracenia tego, na czym mi zależy.

Siema! Jestem chora, ale wykrzesałam z siebie co nieco energii i powstało TO. W zamierzeniu akcja miała potoczyć się nieco inaczej... ale trzeba trochę pokomplikować, co by nudno nie było.
Także no... miłego czytania!

Kiedy wstałem Natsu nie było w pokoju. Usłyszałem jakieś hałasy na zewnątrz, dlatego podniosłem dupę z podłogi i ruszyłem sprawdzić, co się tam wyprawia.
Moim oczom ukazał się dość nienormalny widok, ale w zasadzie teraz już niewiele rzeczy mogło mnie zadziwić. Freed szedł z kontenerem na śmieci, śpiewając „pędzi, pędzi śmieciareczka”, a wokół jego głowy latał jak pojebany Happy, śmiejąc się niczym down. Cóż, chyba go cofnęło w rozwoju, jak dostał cegłą w łeb od Natsu. Zaraz za nimi lazł Laxus, popychając przed sobą taczkę z pustymi butelkami po wódce. Też śpiewał „Śmieciareczkę” z zaciszem na ryju. Nie dość, że od ich fałszu rozbolały mnie uszy, to jeszcze dostałem czymś przez łeb. Odwróciłem się z wielkim oburzeniem i popatrzyłem karcąco na mojego oprawcę, którym była Erza. O shit, a więc to dzisiaj umrę.
- Gray, idioto, słyszałam że wczoraj piłeś – odezwała się, mierząc mnie wzrokiem.
- Tak, to prawda. Przyznaję się bez bicia, piłem. Ale no, tego… to się nie powtórzy – zapewniłem szybko.
- Wierzę ci, ale nie wygląda mi na to, żeby Natsu miał ci wybaczyć. Właśnie spalił szafkę z twoimi rzeczami. Jest za domem.
Popatrzyłem na nią z przerażeniem. Oh god, tam był mój pamiętnik!
…
Ej, cofam to. Ja wcale nie mam pamiętnika, żeby nie było…
- ŻE CO?! – wydarłem się i pognałem czym prędzej we wskazane przez Scarlet miejsce.
Mówiła poważnie – moja szafka płonęła, a koło niej stał Dragneel, przyglądając się płomieniom. Szybko zamroziłem mebel, nie dopuszczając do tego, żeby do końca się spalił.
- Co ty, kurwa, odwalasz?! – warknąłem, podchodząc bliżej niego.
- A nie widać? – Spojrzał na mnie obojętnym wzrokiem.
- Dobra, może przegiąłem wczoraj. Obiecałem ci przecież, że nawet nie spojrzę na alkohol, a się najebałem… troszeczkę. Ale uwierz mi, to się nie powtórzy.
Skrzyżowałem ręce na piersi, próbując utrzymać z nim kontakt wzrokowy, co było dość trudne, bo on za wszelką cenę unikał patrzenia na mnie.
- Jakoś ci nie wierzę. Dla mnie obietnica to obietnica, a ty ją złamałeś – odparł.
Uraza w jego głosie mnie dobiła. I jednocześnie wkurzyła.
- A ty niby wszystkich dotrzymujesz? A co z tą, w której obiecałeś mnie nie zostawiać i pomóc mi nie ześwirować? Już zapomniałeś? – Zmrużyłem oczy.
Prychnął cicho, ledwo hamując się przed wybuchnięciem śmiechem.
- Złożyłem tą obietnicę pod warunkiem, że będziesz przestrzegał swojej. A skoro ją złamałeś, moja została anulowana.
Zacisnąłem pięści. Zacząłem się trząść – nie wiem, czy z wściekłości czy ze strachu przed utratą osoby, na której naprawdę mi zależało.
- Natsu… - wyjąkałem tylko, chcąc odwlec to, ku czemu zmierzała ta rozmowa.
Zapadła cisza. Chłopak głośno wypuścił powietrze z płuc.
- Nie umiem wybaczyć niedotrzymanej obietnicy – odezwał się wreszcie.
- Czy to znaczy… - urwałem.
- Tak, Gray. Na to wygląda.
Rzucił mi ostatnie spojrzenie i odszedł, wkładając ręce do kieszeni spodni. Nie mogłem w to uwierzyć. Nie spodziewałem się, że on się aż tak wkurzy za to, że piłem.
A może…
Nie. Na pewno nie miał kogoś innego.
Pozostało mi tylko wierzyć, że niedługo mu przejdzie i zechce porozmawiać… i znowu ze mną być.
***
Kiedy się trochę opanowałem, zabrałem ze sobą wszystkie swoje rzeczy i zbudowałem sobie igloo w pobliżu bazy. Moje biedne serce rozrywało się na strzępy, kiedy tylko pomyślałem o Natsu i o wydarzeniach poprzedniego wieczoru, dlatego postanowiłem zabunkrować się w moim nowym domu i trochę poemosić. Zwinąłem się więc w kłębek i zagapiłem na ścianę, przeklinając swoją głupotę.
Na zewnątrz słyszałem śmiechy i rozmowy, ale nie rozróżniałem słów. W pewnej chwili charakterystyczny śmiech Dragneela dotarł do moich uszu. Ścisnęło mnie w żołądku. A więc był zadowolony z tego, że wreszcie się mnie pozbył…
Zapiekły mnie oczy. Zamrugałem kilka razy, chcą pozbyć się łez, które za wszelką cenę pragnęły wypłynąć na zewnątrz. Nie. Nie mogę sobie na to pozwolić. Tym razem nie będę mięczakiem.
Odetchnąłem głęboko, przybrałem minę zawodowego pokerzysty i wyszedłem na zewnątrz.
Natsu stał z Laxusem, Freed’em, Gajeel’em i Jellal’em w pobliżu bazy. W obieg szła butelka wódki – zapewne została z wczoraj. Wyminąłem ich, a kiedy wyciągnęli trunek w moją stronę, pokręciłem głową i wszedłem do budynku.
Zgarnąłem z kuchni coś do żarcia i wyszedłem, nie zaszczycając tamtych nawet spojrzeniem. Zanim zdążyłem dotrzeć do mojego igloo, dogoniła mnie Lucy.
- Co ty… pokłóciliście się z Natsu? – zapytała, zerkając na mnie spod przymrużonych powiek.
- Rzucił mnie – odparłem, odwracając wzrok.
- Przez to, że piłeś?
- Taa… - Westchnąłem ciężko i zaprosiłem ją gestem do środka prowizorycznego mieszkanka.
Weszliśmy i zapadła dość niezręczna cisza. Chcąc ją przerwać, powiedziałem:
– Rozważam powrót do Magnolii.
Oczywiście wcześniej nawet nie przyszło mi to na myśl. Jednak w momencie, w którym to powiedziałem poczułem, że tak byłoby lepiej. Nie dla nich, dla mnie. Dla Natsu. Nie zniosę tego, że będzie mnie ciągle ignorował, bawił się świetnie z innymi, podczas gdy ja nie będę w stanie nawet się uśmiechnąć.
- Nie możesz tego zrobić, Gray – szepnęła blondynka. – Naprawdę chcesz zostać sam, opuścić gildię?
Zastanowiłem się przez chwilę.
- Już jestem sam, Lucy. – Przeczesałem włosy palcami, krzywiąc się.
- Zostań jeszcze… kto wie, może Natsu przejdzie? – Pogłaskała mnie po policzku i wstała.
Gdy wyszła, jeszcze przez moment zastanawiałem się nad swoim pomysłem. W głowie zadźwięczały mi słowa Lucy.
Naprawdę chcesz zostać sam, opuścić gildię?
Chciałem…? Już nie byłem niczego pewien.




Wiem, że krótkie i mało śmieszne, ale no cóż, tak wyszło x.x"
 No i no... na tym blogu też za chwilę pojawi się notka:
http://school-day-ft.blogspot.com
Zapraszam! :3 I zachęcam do komentowania.
~Misuzu.